Այս տարվա մայիսի սկզբներին «La Libre» բելգիական մամուլում լույս տեսավ Հայոց ցեղասպանության ոգեկոչմանը նվիրված հոդված, ուր տեղ են գտել նաև դրվագներ «Հայոց ցեղասպանության թանգարան-ինստիտուտ» հիմնադրամի տնօրեն Հարություն Մարությանի հարցազրույցից:

Բելգիացի լրագրող Քրիստոֆ Լամֆալուսին տված հարցազրույցում պարոն Մարությանը նշում է. «Ամեն շաբաթ,մարդիկ մեզ են բերում հուշագրություններ, հիմնականում լուսանկարներ՝ բնօրինակ և ոչ բնօրինակ: Օրինակ, բոլորովին վերջերս ստացել ենք ութսունական թվականներին գրված ցեղասպանությունից փրկվածի հուշերը: Սակայն, պետք է նշեմ, որ [Հայոց ցեղասպանության] պատմագիտական ուսումնասիրությանն նվիրված աշխատանքը ուշացումով է սկսվել, քանի որ Առաջին աշխարհամարտից հետո Հայաստանը վերահսկող Խորհրդային Միությունը սիրաշահում էր մահմեդական աշխարհին, հատկապես Ադրբեջանին, ում տրվեց Նախիջևանը, և համարում էր, որ Ցեղասպանության հետազոտությունը «խրախուսում էր հայ ազգայնականությունը և, հետևաբար, հակակոմունիստական էր»:

«Հայոց ցեղասպանության թանգարանն ու աշխարհի՝ ներառյալ Միացյալ Նահանգների, տարբեր հաստատություններ, այս կոտորածների մասին կարևոր հիշողություններ են պահպանել»,- նշում է հոդվածագիրը:

«Այսօր ցեղասպանության [լինել-չլինելու] հարցը լիովին ապացուցված է», - հաստատում է Հարություն Մարությանը. «Հարցը հիմա քաղաքական դաշտում է, քանի որ որոշ երկրներ, այդ թվում ԱՄՆ-ը և Իսրայելը, չեն ցանկանում վնասել Թուրքիայի հետ իրենց հարաբերությունները: Այնուամենայնիվ ուսումնասիրությունը ցույց է տալիս, որ Թուրքիայի հետ երկկողմ առևտուրը չի ազդել այն երկրների վրա, որոնք ճանաչել են Հայոց ցեղասպանությունը»:

Հոդվածագիրը մեկնաբանում է. «Անկարայի մտավախություններից մեկն այն է, ինչպես տեղի ունեցավ Գերմանիայի դեպքում, որ եթե նա ճանաչի Ցեղասպանությունը, ստիպված կլինի վճարել հսկայական փոխհատուցումներ, կամ նույնիսկ հրաժարվել իր տարածքի մի մասից»:

«Մենք կորցրեցինք մեր տարածքի 90% -ը»,- ասում է թանգարանի տնօրենը. «Բայց կարևորը արդարությունն է, մենք ուզում ենք արդարություն»:

Հարցազրուցը կայքում հրապարակվել է Հայոց ցեղասպանության հուշահամալիրի մոտ տեղի ունեցող ապրիլքսանչորսյան անցուդարձը պատկերող տեսանյութով. աշակերտները հավերժական կրակի մոտ ծաղիկներ դնելուց և զոհերի հիշատակը հարգելուց հետո երգում են ազգագրական երգեր ու ծածանում են Եռագույնը: