21.04.2020
Աննա Նշանի Սերոբյանը ծնվել է 1909 թ. Սամսոն քաղաքում: Եղել են երկու երեխա: Երբ սկսվում է բռնագաղթը, Աննան լինում է 6 տարեկան: Աքսորի ճանապարհին իրենց հետ են եղել մայրը`Մարիամը, եղբայրը` երկու տարեկան Գրիգորը և հորաքույրը`Վերժինեն: Գաղթի ճանապարհին մայրը, իմանալով, որ քրդական վայրենի հրոսակներ են մոտենում, երեխայի շորերի մեջ փաթաթում է իրենց ոսկիները և հորաքրոջը զգուշացնում ուշադիր լինել և հիշել, թե որտեղ են ոսկիները: Թուրք ոստիկաններից մեկը, որ հայերեն հասկանում է, գալիս է առևանգում երեխային, հանում շորերը, վերցնում ողջ ոսկին և երեխային նետում Եփրատ գետը:
Մայրը` Մարիամը, խելագարվում է տեսնելով այդ ամենը, նա այլևս չի շարունակում ճանապարհը: Հորաքույրը իր հետ վերցնում է Աննային և անցնում շատ դժվարին ճանապարհ: Քանի որ հորաքրոջ վիճակը գնալով վատանում է, նա Աննային հանձնում է ամերիկյան որբանոց: Աննան պատմում էր, որ որբանոցը գտնվում էր քաղաքից դուրս և թուրքերը, իմանալով, որ որբանոցում կան բազմաթիվ հայ որբեր, մի առավոտ փորձում են հրկիզել այն: Որբանոցում գտնվող երեք երեխաների, ովքեր ավելի մեծ էին մյուսներից՝ մոտ 13-14 տարեկան, հագցնում են տղամարդու շորեր և ձի նստեցնելով հրահանգում են շտապել ֆիդայինների մոտ: Աննա տատիկն ասում էր, որ երեխաներին բարձրացնում էին երկրորդ հարկ քանի որ կրակն արդեն բավականին թեժ էր, շուտով ֆիդայիններն օգնության են հասնում` փրկելով հայ որբերին: Դրանից հետո ամերիկացիները որբանոցը տեղափոխում են քաղաք և ավելի լավ պայմաններ են ստեղծում երեխաների համար: Որբանոցում սովորեցրել են հայերեն կարդալ-գրել, ձեռագործություն: Որոշ ժամանակ անց երեխաներին տեղափոխում են Բուլղարիա`Պլովդիվ: Աննա տատիկին որբանոցում հանձնում են Կ. Պոլսում տպագրված Աստվածաշունչ, որի վրա ձեռքով գրված է 1909: Բուլղարիայում Աննային որդեգրում է ճանաչված մեծահարուստ Թութունջյան ընտանիքը: Աղջկան տալիս են ուսման , շատ լավ են պահում երեխային: 17 տարեկանում Աննան նշանվում է հայազգի Սերոբ Թոմաջյանի հետ: Այնտեղ նրանք ունենում են չորս երեխա: 1946 թ. ընտանիքով տեղափոխվում են Գյումրի: Աննան իր հետ տեղափոխում է նաև մասունք դարձած Աստվածաշունչն` իր միակ հիշողությունը դառը և ցավալի օրերից: Աննան այն վերապրողներից էր, որ անընդհատ սիրում էր խոսել ցեղասպանությունից, գաղթի ճանապարհից: Միշտ երեխաներին և թոռներին պատմում էր, որ այս Աստվածաշունչն ունի մեծ զորություն, երբ երեխաներից մեկը հիվանդանում էր, նա շտապում էր Աստվածաշունչը դնել երեխայի կողքին և, իրոք, շատ արագ հիվանդը լավանում էր: Տարիներ անց հարևաններից մեկն իմանում է այդ Սուրբ գրքի մասին, գալիս է խնդրում Աննա տատիկից Աստվածաշունչը, քանի որ ծանր հիվանդ ունեին: Աննան տալիս է Սուրբ գիրքը և հրահանգում է՝ շատ արագ վերադարձնել այն: Մի քանի օր անց Աննա տատիկն անկողնային հիվանդանում է, երեխաներին ասում է, որ գնան Աստվածաշունչը վերցնեն: Աղջիկը հարևանից խնդրում է հետ տալ իրենց Աստվածաշունչը, սակայն չարամիտ կինը ասում է, որ ինքը վերադարձրել է գիրքը Աննային և այն իրեն պետք չի: Աննան մի քանի օր անց մահանում է և գիրքն այդպես էլ մնում է հարևանի տանը: 35 տարի անց Աննայի աղջիկը` Վերժինը անցնում էր իրենց փողոցով, հանկարծ մոտ 50 տարեկան հարևանը, կանգնեցնում է և նրան տալիս Աստվածաշունչը՝ասելով, որ սա ձեր գիրքն է: Սկզբում տատիկս չի հավատում տեսածին, բացում է Աստվածաշունչը և չկարողանալով զսպել իրեն արտասվում է: Հարևանի տղան ներողություն է խնդրում Վերժինից ասելով, որ այս Աստվածաշունչը մերը չէր, մայրս թույլ չէր տալիս, որ հանձնեմ Ձեզ, հիմա մայրս մահացել է, Ձեզ էի փնտրում, որ տամ:
Երկար բաժանումից հետո Աստվածաշունչը նորից վերադարձավ իր տիրոջ ժառանգների մոտ:
